Надзея (працяг з «Нівы» № 14)

Віктар САЗОНАЎ

Валерка наўмысна скарыстаўся дазволам суразмоўцы называць таго на ты. Нешта нядобрае адчувалася ў гэтым невялічкім чалавеку. Насцярожвала. А пры размове на ты гэтыя вострыя вуглы недаверлівых пачуццяў крыху згладжваюцца. Таму, хай будзе на ты. У інтарэсах размовы. Пакуль што так.

— Правільна, — чарговы раз пагадзіўся Казлоўскі. — А хто самога Сымановіча пераканаў, што яму тэрмінова патрэбна аперацыя?

— Хто?

— Я! І прашу звярнуць увагу на тое, што ў гэнай фразе ключавым было слова — тэрмінова.

— Нічога не разумею.

Валерка падняўся і прайшоўся па пакоі. Ды што тут робіцца, падумаў ён. Толькі гэтага не хапала. І так тут, чорт ведае што, дык яшчэ і гэты Казлоўскі аднекуль намаляваўся з дурнымі размовамі. Хто ён увогуле такі? Можа яго сам Сымановіч падаслаў, каб прашчупаць сябра юнацтва на вашывасць. А можа тут ад пачатку які спектакль разыгрываецца, бо на старасці гадоў нейкі прыдурак захацеў вярнуць сабе каханне маладосці.

— Я вам усё растлумачу, — адазваўся Казлоўскі, нібыта перахапіў апошнюю думку гарадзенскага хірурга. — Толькі вы сядзьце, і ўважліва выслухайце.

Валерка сеў.

— Дык вось, — працягваў нязваны госць. — Сымановічу патрэбная аперацыя. І гэта факт. А вось калі яе рабіць, гэта ўжо пытанне нашага інтарэсу. Міхаіл Сямёнавіч працуе над прэпаратамі, якія будуць патрэбныя для паспяховага правядзення аперацыі. Яны ўжо ёсць. Але яны яшчэ (...)