Як зрабіць, каб нічога не памяняць... ...або ўсе на выбары!

Мікола ВАЎРАНЮК

«Я гарантую ўсебаковае развіццё гміны (горада, павета, ваяводства)! Збудую добры клімат пад інвестыцыі! Зберагу нашу спадчыну! Задбаю пра дзяцей, моладзь і сеніёраў»! — і гэтак далей, і таму падобнае. Абедзвюма рукамі падпісваюся пад гэтымі дэкларацыямі, дадаю сваю фатаграфію, друкую лістоўкі і гайда на раднага, войта, бурмістра ці дэпутата ваяводскага Сейміка. У невялікай гміне не трэба больш за пяцьсот штук, у большых тэрытарыяльных адзінках давядзецца расходаваць крыху граша. Гэта не пытанне. А вось адсутнасць інтэлектуальнай нагрузкі, здольнасці бачыць і разумець сучасны свет, думкі пра будучыню — гэта праблема!

А тым часам сітуацыя ў вёсцы ў адной з гмін г.зв. Усходняй сцяны. Аптычнае валакно (светлавод) праходзіць паўкіламетра далей і фірма, якая магла б пацягнуць адгалінаванне ў бок вёскі не бачыць у тым выгады, бо там амаль адны пенсіянеры. Мабільныя сеткі ледзь-ледзь яе кранаюць, што паказваюць аператары ў сваіх офісах у Беластоку ці Бельску. А той аператар, які ўнаследаваў пасля Польскай тэлекамунікацыі доступ да стацыянарнага тэлефона, можа табе падцягнуць самы слабы кабель, які не дазволіць нармальна працаваць. А ты не пенсіянер і табе той інтэрнэт патрэбны як вада ў жнівеньскую засуху. Едзеш у гміну шукаць паратунку, а ў гміннай управе ніхто тым не займаецца, бо інтэрнэт — справа... прыватных інвестараў. Дзе хтосьці зможа на ім зарабіць, туды дацягне (...)