Палюбіць любіць

Міраслаў ГРЫКА

Мае штодзённыя прагулкі з сабакам раздражняюць суседзяў. Гэта не павінна нікога турбаваць, але гэта так. Мы не шумім, не робім шкоды. Сціпла крочым па вясковай вуліцы, потым па супольных выганах, а праз некаторы час той жа дарогай вяртаемся дадому. Да нас часта далучаюцца добразычлівыя цюцькі нашых суседзяў. Таму часам шпацырую вясёлай кампаніяй трох, чатырох, а то і пяці чатырохногіх. Можна лопнуць ад смеху. Наша дзіўная працэсія, аднак, не выклікае радасці ў суседзяў. Няма спагады. Выходжу на шпацыр адзін раз раніцай і адзін раз увечары. Кожны дзень. Мяркую, што ў абмежаванай прасторы вёскі паўтарэнне гэтых шпацыраў можа выклікаць у маіх суседзяў адчуванне пагрозы. Я не думаю, што гэта звязана з сімпатыяй ці антыпатыяй. Іншая справа, што мы хутчэй любім не любіць, чым любіць. Што б гэта ні было. Гэта ў роўнай ступені і суседа з дзеда-прадзеда, і незнаёмца, і страву, якая нам праелася, і тэхналагічныя навінкі. Ой, набліжаюцца мясцовыя выбары... Дык не вельмі любім «старых» мэраў, старастаў, прэзідэнтаў... Бо яны нас падвялі? Але мы таксама не любім «новых» кандыдатаў, якія прэтэндуюць на пасаду. Таму што яны нас так ці інакш падвядуць? Такія адказы былі б задавальняючымі, калі б яны былі... цалкам праўдзівымі. З іншага боку, яны не зусім ілжывыя. Калі не лічыць цынічных махляроў, большасць з іх мелі або маюць добрыя намеры. Праблема толькі ў тым, як яны выконвалі ці будуць выконваць свае перадвыбарчыя абяцанні. (...)