Тачыць языкі

Міраслаў ГРЫКА

Апошнім часам баліць жывот — значыць, нястраўнасць! Аднак цікава, што болі ўзмацняюцца, калі я слухаю бягучыя жудасныя навіны. Спачатку т.зв. Смаленская камісія. Фактычна аказалася справай Мацярэвіча. Паводле яго слоў, без яго асабістай згоды нельга спыніць яе непрадуктыўную дзейнасць. А дакладней, згода тых, хто галасаваў за яго на апошніх парламенцкіх выбарах і каго ён называе сапраўднымі палякамі. Вядома, што толькі такім людзям пад сілу спыніць або падтрымліваць смаленскае следства. Праўда адна — Мацярэвічава. І слушна, бо праўда заўсёды павінна быць адна, але ці ў Мацярэвіча?

Якім шматлікім павінен быць народ, каб усталявацца як народ. У любым выпадку колькасць людзей, якія прагаласавалі за Мацярэвіча, сягае некалькіх тысяч, а мо і больш на некалькі чалавек, дастатковая, каб абвясціць аб стварэнні дзяржавы ў дзяржаве. І гэта быў бы не першы выпадак у Польшчы. З 2015 года ў двух кроках ад Радама існуе самаабвешчаная дзяржава Кабуто, створаная на месцы занядбанага працоўнага ўчастка і налічвае 15 тысяч жыхароў. Зразумела, грамадзяне па перапісцы, бо ўсе адразу не ўпісаліся б у межы сваёй гордай краіны з плошчай усяго ў 2 тысячы квадратных метраў. Аднак магутнасць дзяржавы вызначаецца не яе памерам, а вернасцю яе грамадзян асноватворным ідэям, якія выяўляюцца ў суверэннай канстытуцыі, гімне, сцягу і ва ўласнай валюце. Кабуто яшчэ не стварыла сваёй уласнай валюты, так што можна ігнараваць яе. Аднак усе гэтыя (...)