ПОЎНЯ (ч.І)

Міхась АНДРАСЮК

Шаноўныя чытачы. Прапануем Вашай увазе фрагмент новай кнігі прозы Міхася Андрасюка пад загалоўкам „Поўня”. Кніга будзе выдадзеная нашай рэдакцыяй да канца гэтага года.

Мне спаўнялася пяцьдзясят і я ехаў у гэты горад усяго на адну хвіліну, неабходную, каб вырваць Юлію з абдымкаў шкла і бетону, і рушыць далей, туды, дзе ў жылах свету бурліць жывая, зялёная кроў. Насамрэч я ехаў развітацца з жанчынай, але пакуль яшчэ аб тым не ведаў.

Ніколі не маем упэўненасці, куды прывядзе дарога і якім словам сустрэне нас месца, назначанае ў маршруце. І не ведаем, ці дарога „туды”, без залішніх торгаў, перадасць нас дарозе „назад”. Ёсць толькі спадзеў на шчаслівае вяртанне дамоў.

Жанчын у маім жыцці і не замала было, і не зашмат, дакладна столькі, колькі імёнаў зможа захаваць памяць, каб ніводнае не загубілася, не пазбавілася вуснаў, вачэй, голасу.

Быў я з маімі жанчынамі ні коратка ні доўга. Час, канешне, не бывае адзін для ўсіх, ды і цячэнне яго, наперакор гадзіннікам і календарам, мяняецца. Час стрымгаловіць, час ідзе, час сноўдае нага за нагой. Ці спыняецца? Не ведаю. Калі заходзіць у вечнасць, мабыць так, дазваляе спыніць сябе, заварожаны яе заманлівымі абятніцамі.

З маімі жанчынамі я быў да тае хвіліны, пакуль час, дадзены адзін на дваіх, не стане паварочваць на сцежку аднастайнасці і манатоніі. Яшчэ да першых сівых валасоў я зразумеў: паставіш на гэтай сцежцы на крокдва зашмат і ўжо ніколі з яе (...)