Маё Кіліманджара (частка 2)

Мікола ВАЎРАНЮК

Калі глядзець на мапу ад левага боку да правага (або наадварот), то відно, якая вялікая Расія, як далёка ад нас Кітай ці Японія, або — у другі бок — Амерыка. Ёсць адчуванне адлегласці. Геаграфічная шырыня, тобок рух па лініі поўначпоўдзень такога адчування не дае. Тым часам самалёт з Амстэрдама ў аэрапорт Кіліманджара ляціць столькі што ў НьюЙорк — восем гадзін. Над ладнай часткай Еўропы, Міжземным морам, велічэзнымі афрыканскімі краінамі: Егіптам, двума Суданамі, Кеніяй, ажно за экватар, што выразна пакажуць нам ноччу зоркі. Вялікая Мядзведзіца легла на спіну, а Малая з пуцяводнай у нашых шыротах Паўночнай зоркай схавалася за небакраем. Тут вандроўнікаў вядзе Крыж Поўдня.

Другая афрыканская неспадзяванка — тэмпература. З Польшчы выляталі мы ў трыццаціградусную спякоту, а ў Мошы было ўсяго дваццаць пяць. Ноччу, нягледзячы на тое, што тэарэтычна была ўжо сухая пара, пайшоў дождж, пасля якога яшчэ раніцай над горадам віселі цяжкія хмары. У іх дзесьці і хавалася Кіліманджара.

Трэцяе, на што я адразу звярнуў увагу на вуліцы, гэта людзі ў густоўнай вопратцы. Праўда, сустракаюцца мінакі ў майках і гумовых шлёпанцах, але больш усётакі мужчын у кашулях, пінжаках, а жанчыны дык наогул заварожваюць каляровымі сукнямі, фантазійнымі прычоскамі і элегантнай паходкай. Асабліва масайкі, якія любяць яркі чырвоны колер і яшчэ вылучаюцца ростам, стройнасцю і годнасцю ў паходцы.

— Паглядзі, тут амаль ніхто не (...)