Два пытанні

Міраслаў ГРЫКА

У лісце, які прыслаў мне тыдзень таму мой сябар з Варшавы, узняў ён некаторыя важныя пытанні. Ад сумненняў, ці Польшча з’яўляецца незалежнай, праз указанне палітыкаў як новага сацыялагічнага класа дармаедаў і заканчваючы бягучай сітуацыяй у Каталоніі, іспанскай правінцыі, якая цягнецца да палітычнай незалежнасці. «Ці цягнецца яна да незалежнасці воляй усіх ці большасці каталонцаў, ці гэта падрыўная работа тролінга, кіраванага пуцінскімі чыноўнікамі, жадаючых расстроіць краіны ЕС, разбіць ад цэнтра Заходнюю Еўропу і тым самым аслабіць яе палітычна?» — пытаўся мой сябар. Расія мае ў тым без сумнення свой імперскі інтарэс, — заявіў, зачыніўшы кропкай першы сказ. Затым, выкарыстоўваючы іспанскі прыклад, ён устанаўлівае смелую гіпотэзу аб тым, што сацыяльны антаганізм, які раздзяляе ў цяперашні час Польшчу напалову, як брытвай, на два варожыя палітычныя плямёны, хаця не быў натхнёны расійскімі тролямі, падсілкоўваецца імі спадцішка. Гэта было змешчана ў другім сказе, якое ў пэўным сэнсе вязалася з пытаннем аб тым, ці Польшча з’яўляецца незалежнай, якім пачаў ён свае развагі.

Сказаў у гэтым лісце, расцягнутых на два лісты, было толькі два. Пастаўлены ў іх былі ўсе гэтыя пытанні, якія я цытую вышэй — выказаны ясна, лагічна і разумна. Я прызнаюся, што мой сябар сваім лістом выклікаў маё захапленне. І што я магу сказаць, проста зайздрасць. Такая сцісласць для мяне недасяжная, якую можна параўнаць з майстэрствам цыркавога штукара, (...)