Туга па смуродзіку

Міраслаў ГРЫКА

Ніхто не зацікаўлены ў жыцці кузурак. Яны жывуць побач з намі, ды так, як быццам мы не існавалі. Ну, хіба што ўрываюцца ў нашу жыццёвую прастору, як прусакі на кухню ці фараонавы мурашкі ў цукарніцу. Блох, вошай ці блашчыц толькі памяну, таму што адна думка пра іх напаўняе мяне жахам. Праблему з кузуркамі мы апрацоўваем адзіным спосабам, панятным для нашых розумаў — абыякава іх ліквідуем. Газам. Атрутай. Саўком і шчоткай. Таму што прыкметная прысутнасць насякомых нараджае важныя пытанні: гігіенічныя, эстэтычныя, але і тэрытарыяльныя. Але больш тэрытарыяльныя, чым эстэтычныя. Аспект гігіены, хоць трактаваны панічна, калі б не сказаць істэрычна, у гэтым выпадку з’яўляецца толькі пустым упрыгожаннем сучаснай цывілізацыі дэзадарантаў, парфумаваных мыльцаў і духмяных сродкаў для мыцця. Варта адзначыць, што чалавечы свет усё менш і менш пахне чалавекам: яго потам, ферамонамі, эмоцыямі. Асабліва эмоцыямі. Мае сабачкі выдатна адчуваюць мой гнеў або радасць, смутак або эйфарыю, значна раней, чым іх пакажу жэстам, інтанацыяй слоў ці брыдкім мацюканнем. Нават значна раней, чым я, разумеюць мой актуальны псіхічны стан. Аднак, пры адной умове. Калі не пакрываю свайго цела плашчом адэкалону, не адзяваю ног у шкарпэткі з сінтэтычных дэзадарантаў, руку не апранаю ў пальчаткі духмянага мыла і галавы ў чалму кандыцыянера. А натуральны пах чалавека, вось, не дапускаецца ў чалавечым свеце. Таксама згасае выразна трохполавы падзел (...)