Попел на вецер

Уршуля ШУБЗДА

Якраз Вера сушыла на шнуры свае каляровыя хусты. Некаторыя ўражвалі шматлікасцю колераў і ўзораў. Найрыгажэйшая, светлая, з дробненькімі блакітнымі кветкамі, лёгка лунала на лістападаўскім ветры. Я магла сабе ўявіць, у каторай хусце Вера ходзіць у будзень, а якую надзявае ў час свята ці ў нядзелю. Вельмі сумна выглядалі чорныя хусты, якіх таксама некалькі вісела на шнуры. Напаміналі пра тое, што і такія трэба будзе яшчэ надзець.

Сама Вера нічым не адрознівалася ад іншых жанчын у яе ўзросце. Невялікая, дробненькая бабуля, трохі прыгорбленая, але не моцна. Выглядала больш так, як бы нахілялася, каб лепш пачуць другую асобу. Хаця была адна рэч, якая прыцягвала ўвагу, а нават выклікала неспакой — менавіта вочы.

Вера расказвала пра сваю хваробу.

— Нават вы не ведаеце як мяне людзі напалохалі: казалі, што ў мяне рак вока! Куды я не ездзіла, — і ў Парцава, і ў Орлю, дзесьці у Чаромсе быў якісь чалавек, што лячыў. Мела я аперацыю на абодва вокі. Я доўга лячылася, і мала што магла ўбачыць...

Мне, аднак, здавалася, што Вера глядзіць на чалавека і бачыць больш, чым іншыя людзі.

— Я толькі вецер качаць умею, — прызналася Вера без ніводнай штучнай сціпласці.

Гэтыя словы выклікалі ўражанне, што гэта сапраўды простая справа. Праз хвіліну кожны мог бы падумаць, што сам умее качаць вецер і знаходзіцца ў якімсьці чароўным свеце. У сапраўднасці гэта не казачны свет, толькі шаптуха з Сакольшчыны і (...)